Duch Święty – definicja

Przystępując do rozważenia argumentacji trynitarian dotyczącej Ducha Świętego, chciałbym przypomnieć to, o czym pisałem we wcześniejszej części książki, a co dotyczyło unitariańskiego rozumienia Ducha Świętego. Zaproponowane znaczenia tego słowa prezentowane są w poniższych punktach.

1. Moc i wpływ Boga działająca inteligentnie oraz osobowo.

2. Usposobienie Boga w Nim samym rozumiane jako całość bądź w jego następujących składnikach:

• umysł – zdolności i treść (myśli)
• uczucia
• wola – pragnienia oraz moc charakteru, a także przejawy jej działania

3. usposobienie Boga we wszystkich istotach duchowych (całościowo bądź w jego składnikach) jako wrodzony lub nabyty charakter przejawiający się w:

• umysł – zdolności i treść (myśli)
• uczucia – moralne i religijne
• wola – pragnienia, przejawy jej działania oraz moc charakteru

4. Usposobienie Boga w wierzących (nowy umysł, uczucia i wola) rozumiane całościowo bądź w jego poszczególnych składnikach

Przedstawiony zakres znaczeniowy terminu Duch Święty jest istotny, ponieważ w dyskusjach ze zwolennikami osobowości i boskości Ducha permanentnie przypisuje się nam jako całości bardzo ograniczone i „ciasne” jego pojmowanie, sugerując że jest on dla nas jedynie bezosobową mocą lub siłą. Jak wskazano powyżej, nie jest to prawdą i warto o tym pamiętać. Uwzględniając podane wyżej definicje całkiem zrozumiałe stają się bowiem takie wyrażenia, które sugerują wieczność, czy też wszechwiedzę Ducha. Ponieważ jest on własnością Boga, więc oczywiste jest, że jest wieczny. Jako część Bożego usposobienia (Jego umysł w zdolnościach oraz „zawartości”) jest także wszechwiedzący.1 Równie naturalne będą sformułowania o jego boskości – z tej samej przyczyny co powyżej. Jednak żadne z tych określeń nie świadczy o tym, że jest on trzecią, odrębną od Ojca i Syna osobą w Bogu, z własną samoświadomością i jaźnią.

Dodatkowo, niezmiernie istotną sprawą jest spoglądanie na Ducha w sposób, w jaki czyniło to środowisko żydowskie czasów, w których została napisana Biblia. Tylko wtedy będziemy mogli zrozumieć niektóre wyrażenia, które dotyczą Ducha Świętego, a pojawiają się w Nowym Testamencie. Nad tą sprawą zastanowimy się w dalszej części naszych rozważań.

Przypisy

1 Pomimo tego, że Duch Święty jako Boży umysł jest wszechwiedzący, to jednak całkowicie zrozumiałe jest pominięcie go w tekście Mk 13:32. W tym fragmencie Pan Jezus wymienia bowiem jedynie osoby, które potencjalnie mogły mieć wiedzę na temat daty Jego powtórnego przyjścia. W związku z tym, że Duch Święty nie należy do kategorii osób, więc Chrystus konsekwentnie go nie wymienia. Jednak jeśli Ojciec wie wszystko, to Jego Duch – Jego własne „ja”, wie o wszystkim, ponieważ jest własnością Ojca. Analogicznie – nasz duch, nasze własne „ja”, posiada o nas samych wiedzę, która może, choć nie musi, być przekazana komuś innemu.

Photo by Romain Vignes on Unsplash